Einde 2023

 

Fijne feestdagen…. Ga ik die hebben? Ja, die ga ik hebben!

 

Daar gaan we weer: bijna Kerst en feestdagenperiode. Dit jaar zal het anders zijn dan andere jaren. Zoals jullie weten is mijn moeder op 28 november 2023 overleden en de dag na de crematie werd ik aan mijn voet geopereerd.

Heeft dit mij depressief gemaakt? Nee, in beide gevallen had ik een positief gevoel na een negatieve periode. Raar, absoluut. Over het eerste, het wegvallen van mijn moeder, ik was er blij mee. Niet in de geest van het gemis, dat blijft, maar het feit dat zij er niet meer is geeft mij rust. Rust omdat ik haar enorm heb zien lijden wat nu voorbij is. Rust omdat zij niet meer mee hoeft te maken dat zij afhankelijk is van mensen die te beroerd waren om haar de aandacht te geven die zij verdiende. Rust omdat zij niet meer bang hoeft te zijn voor de “verzorgenden” die de betekenis van het woord empathie niet kennen. Overigens ook niet weten wat “menselijkheid” is en liever discussiëren over een boek dan een 88-jarige vrouw te willen opfrissen in haar laatste uren. Nog sterker, eten, drinken, verzorging, die dingen gaven ze haar niet meer sinds de avond voor haar euthanasie. Mensen die mij kennen weten dat daar het laatste woord nog niet over gesproken is.

 

Al met al heeft mijn moeder een mooi leven gehad al had ze bepaalde mensen liever vaker gezien dan de twee keer per jaar dat ze bereid waren een reis van anderhalf uur te ondernemen. En wat was ze moedig en zichzelf tot de laatste minuut…. Op haar laatste pyjama heb ik laten drukken: “Ik ben Beppie, begin maar vast te rennen…” Dat zegt alles. Ik wens haar veel plezier daarboven met de mensen die ze hier beneden mistte.

 

Ook ben ik blij met de operatie die ik gehad heb. Na twee jaar 24/7 pijn door een behandeling door een podotherapeut die niet opgeleid was voor de door haar uitgevoerde handeling lijkt een pijnvrije voet in het verschiet te liggen. Nog 8 weken rustig aan en dan hoop ik weer de oude te zijn.

 

Het mooie van deze twee periodes is dat ik weer zag hoeveel mooie mensen ik om mij heen heb. Hoeveel mensen bereid zijn om iets voor je te doen. En ja, ik weet dat ik niet voldoende aangegeven heb waar ik hulp bij kon gebruiken. (Men zegt dat ik eigenwijs ben….) Maar wat ben ik blij met hen. Een belletje, een app-je, een onverwacht bezoek, de arm om mijn schouder, de o-zo-nodige knuffel, wat een rijk gevoel. Het laat mij ook beseffen dat ik niet alleen ben. 

 

Voor al deze dingen wil ik jullie bedanken, mooie feestdagen wensen en zeggen: 2024 wordt ons jaar!

 

Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij wilt zijn.

 

Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij wilt zijn. Wat een heldin die Frederique!

 

Maar…. Waarom moet je in elkaar worden geslagen om een held(in) te zijn? En sinds wanneer is kopschoppen iets wat wij accepteren? Gaat Nederland het land worden van de geaccepteerde kopschoppers?

 

Even een paar incidenten zo uit mijn hoofd:

 

Nederlandse stoere mannen die in Italië een ober in elkaar slaan en uiteraard zijn kop verrot schoppen als hij op de grond ligt.

Nederlandse onopgevoede Gooise kakkers die naar Spanje afreizen uitsluitend met het doel op een onacceptabele manier lol te hebben. En daarom even in een jolige bui een ander doodschoppen.

Nederlandse (?) pubers die iemand die niet naar ze luistert (Ben jij een jongen of een meisje?) in elkaar schoppen in een kinderspeeltuintje. “Gelukkig lagen er rubber tegels….”

 

3x Raden waarom Nederlanders dit doen. Ik heb wel een mening daarover. Vanwege het rechtsklimaat in Nederland! Al tientallen jaren vindt “men” het beter te pamperen dan te straffen.

Wordt er in Almere in de Nieuwjaarsnacht voor minder dan € xx vernield dan krijgt de jeugd een skatebaan. (Note: door creatief met cijfers om te gaan kwam de skatebaan er wel en was de schade groter dan voorgaande jaren.)

Lopen er teveel kinderen met grote messen op straat in Rotterdam? Beloon ze met kickboxlessen! Bijkomend voordeel: als je je mes vergeten bent thuis kun je beter opgeleid iemands kop inschoppen.

Teveel messen op straat in Almere? Preventief fouilleren (aangenomen in de Raad met 23 tegen 22 stemmen….???) voor wel een half jaar! Dat de politie daar geen tijd voor heeft maakt niet uit, het gaat om de gedachte.

 

Snap ik iets niet? Waarschijnlijk omdat mijn IQ te hoog is, ik denk te moeilijk. Die kindertjes en opgegroeide volwassenen hebben het niet makkelijk gehad. Opgegroeid in een gezin waar de vader ontbrak of altijd aan het werk was. Een moeder die het niet aan kon of ook aan het werk was. Opgegroeid in een omgeving waar geen sociale controle was, of iedereen met zijn eigen gezinnetje (niet) bezig was.

 

Mijn mening: GEL*L, inderdaad met hoofdletters.

 

Mijn moeder was ook alleen maar heeft twee kinderen goed opgevoed. Ik grap wel eens dat ik mijn opvoeding schandelijk verwaarloosd heb maar ik ben er wel trots op. Was mijn moeder dan een huisvrouw die leefde van de alimentatie en op de bank GTST lag te kijken? Nee, ze werkte tijdens schooltijd en was er altijd als we thuis kwamen.

Nog nooit een klap gehad maar ik was wel bang voor “de blik”, die mensen van mijn leeftijd zeker nog kennen!

2020 is niet mijn jaar....

Het jaar begon zo mooi, in maart mijn 60^e verjaardag mogen vieren met veel vrienden op een leuke plek. Ik heb daar echt van genoten en dacht dat het jaar niet meer stuk kon. Dat was 14 maart 2020, de laatste dag waarop “alles kon volgens het oude normaal”.

Ik hoef niemand uit te leggen wat er daarna gebeurde, we worden er nog elke dag mee geconfronteerd. Gelukkig hebben Kathy en ik net als al onze vrienden en kennissen zelf geen besmetting opgelopen. Wel zijn er links en rechts wat mensen in preventieve quarantaine geweest maar niemand die echt besmet was.

Toch heeft het enorm veel invloed op mij gehad. Ik ben een persoon die leeft op zijn sociale contacten. Heb ik die niet dan gaat het niet goed met mij. In het begin van de eerste golf ging het nog wel. Ik had mij voorgenomen iedere dag iemand te bellen om te kijken hoe het ging en zo contact te houden.

Na een dag of tien was ik dat spuugzat. Ik merkte dat we nergens anders meer over konden praten en dat alle gesprekken hetzelfde waren. Klagen, klagen en voorspellingen doen maar ook hoop uitspreken. Dat maakte mij niet vrolijker en ik ben er toen mee gestopt. Gevolg daarvan is dat ik mijn contacten een beetje verwaarloosd heb. Zelfs zo erg dat mensen aan mij gingen twijfelen, dat heeft me pijn gedaan want zo ben ik niet en wil ik ook niet wezen.

Ik probeerde mij in het begin te vermaken met klussen thuis. Iets wat jaren achterwege was gebleven omdat ik altijd bij anderen bezig was. Nu werd ik door omstandigheden en ook omdat Kathy en ik wel zagen dat we wat zaken moesten veranderen, gedwongen voor mezelf te werken. Dat was wel leuk tot de bankrekening van Oranje naar ROOD begon te neigen. Maar ook was de tuin zo goed als klaar en binnen te warm.

Bezoekjes aan anderen konden tussendoor wel even maar veel mensen waren ook voorzichtig met bezoek etc. Al met al gleed ik weer steeds verder in mijn depressieve valkuil en heeft Kathy drie weken moeten vechten om mij daar weer uit te krijgen. Dan weet ik opeens weer waarom ik zo blij met haar ben. (Uiteraard met een knipoog want ze is geweldig op veel meer vlakken!)

Ik baalde ook dat de mooie stichting die ik twee jaar geleden begonnen ben en net een beetje in een stijgende lijn zat opeens weer terug bij af is. De contacten die net begonnen te lopen hadden zelf ook niets meer te doen dus onze hulp is niet nodig.

Nu zitten we in de tweede golf met iedere dag een ander bericht. Meestal tegenstrijdig met het bericht van de vorige dag. Het zou mooier zijn als we iets hadden om naar uit te kijken, al was het maar dat we zouden weten dat het nog een X-tijd zou duren.

Wordt het nog beter dit jaar? Niemand die dat weet en maar heel weinig mensen die dat verwachten. Kortom, de laatste twee maanden moeten we ook doorploeteren, vaak overleven i.p.v. leven. Maar we komen er wel daar ben ik van overtuigd. Pandemieën duurden vroeger tientallen jaren (de pest bijvoorbeeld) dus dit gaat ook een keer over. En dan vier ik Kerst dit jaar alleen met Kathy, maken we het echt wel gezellig…… 

(Doen jullie hetzelfde?)

Nog één dag…

Dan ben ik 60 jaar oud. Emotioneel heb ik daar moeite mee, verstandelijk weet ik dat het maar een getal is. En als ik om me heen kijk naar mensen die van mijn leeftijd zijn of jonger dan mag ik niet klagen. Natuurlijk gaat het allemaal niet meer zo makkelijk als vroeger. Natuurlijk krijg ook ik steeds meer gebreken. Maar is dat nou zo erg?

Ik zie mensen die minder kunnen dan ik en ook minder kilometers op de teller hebben staan. Ik zie mensen die meer gebreken hebben dan ik, die er ook ouder uitzien. Het valt dus allemaal best mee.

Waarom zit ik er emotioneel dan mee? Wist ik het maar. De laatste dagen voel ik steeds meer dat ik sacherijnig ben, soms zelfs een beetje depressief. Ik wil nog zoveel maar op een of andere manier lukt het me nu even niet. Ik voel me ook moe, geestelijk en lichamelijk en hoe Kathy ook haar best doet, ze kan me niet uit die buien trekken.

Laten we het weer maar de schuld geven, dat kan zich toch niet verdedigen. En het weer zal best weer veranderen. Dan kan ik weer de tuin in. Lekker voorbereiden voor het moment dat de schildpadden weer naar buiten kunnen. Mijn vijver wat aanpakken en flink water verversen. Een nieuw dak op het kippenhok maken en kijken waar ik leuke nieuwe kippen kan halen. En dan deze zomer echt eens tijd nemen om daar ook van te genieten.

Lijkt me leuk…..

Alles naar wens geweest?

Dat was de vraag die de receptioniste van Hotel De Biltsche Hoek (Van Der Valk) ons stelde na ons verblijf in het hotel…….

Voordat ik u vertel wat mijn antwoord was een paar feitjes:

·         Het hotel is keurig. Mooie receptie, nette en schone kamers, zwembadje, kortom een goed hotel met voldoende parkeergelegenheid. Een luchtverfrisser in de badkamer was leuk geweest maar zonder kunnen we ook leven.

·         Het restaurant is à la Van Der Valk: ronduit meer dan ver beneden de maat die je voor de prijzen mag verwachten. Overigens ook ver onder de maat die bekende fastfoodketens hanteren.

Wij komen om 18.50 uur het redelijk gevulde restaurant binnen en vragen om een tafeltje. De kelner die ons deze avond zal bedienen wijst naar een tafeltje, wij nemen daar plaats. Deze man was, zoals later op de avond zal blijken, geen oproepkracht of iets dergelijks maar een vaste medewerker.

Even na zeven uur komt dezelfde man vragen of wij wat willen drinken en overhandigd ons de kaart. Wij bestellen een glas wijn en een cola. Nog voordat er aangegeven is welke witte wijn wij willen is hij al onderweg naar…(geen idee). Wij maken het wijnverhaal af en weer tien minuten later wordt de wijn en het colaatje gebracht. Let op, het wijnglas wordt van bovenaf met de hand vastgepakt en op tafel gezet. Daarna volgt een leeg glas en een flesje cola.

Bij een cafetaria ga ik niet zeuren over de wijze waarop eten en drinken wordt geserveerd maar voor de prijzen die Van Der Valk hanteert mag men fatsoenlijke bediening verwachten. Mijn vader heeft mij geleerd dat je een wijnglas bij de steel vastpakt en op tafel plaatst. De cola wordt voor de helft uitgeschonken en het flesje met het etiket zichtbaar voor de klant daar schuin achter geplaatst!

Inmiddels hebben wij een keuze gemaakt en de ober leunt op de kop van de tafel om de bestelling te noteren. Waarom pakt hij er niet gezellig een stoel bij????

Om mij heen kijkend zie ik een fors uitgevallen collega van de man die ons “bedient”. Een buik geeft niet maar vraag de werkgever dan wel om een overhemd die daarbij hoort. Bij deze man stond het overhemd strak om de buik hetgeen de man zelf geen verzorgder uiterlijk gaf. (Onthoud deze even…)

Enige tijd later komt het voorgerecht: tweemaal carpaccio. Keurige borden, netjes verzorgd en over de smaak niets dan goeds. Hierbij ontvangen wij een mandje met twee geroosterde sneetjes casinobrood (?!) en van die kleine plastic éénboterham kuipjes boter. Ik heb gezocht maar het plastic mesje wat hierbij hoort kon ik niet vinden…. Blijkbaar was ik toch niet op een camping.

Dorstig als ik ben wilde ik nog een drankje bestellen. Tip: neem zelf voldoende mee want, zoals ik eerder na een bezoek aan een andere Van Der Valk al aangaf, men is getraind om de andere kant op te kijken. Uiteindelijk na veel zwaaien lukte het de aandacht te trekken en konden wij nog iets bestellen. Er werd ook gevraagd “was het lekker?” en niet “heeft het gesmaakt” wat iets vriendelijker en professioneler klinkt en de borden werden meegenomen.

Toen het hoofdgerecht, een belevenis. Eerst verscheen de Sliptong op een heet bord. Toen weer terug naar de keuken om het tweede bord te halen. Blijkbaar wegen de borden enorm veel. Dit werd voor mijn neus geplaatst, 60 procent op de tafel, 40 procent over de rand. En daar kwam ook een bakje zuur, aardappeltjes, patat, en JAWEL (!!!!) APPELMOES MET EEN KERS. Hou daar nou eens mee op, dat is zoooo 1980.

Het eten was lekker maar de varkenshaas was doorbakken en niet medium zoals beloofd.

Had ik trouwens al verteld dat het bestek bovenaan, dus niet bij de steel, werd vastgepakt en op tafel werd gelegd? Niet consequent op dezelfde plaats trouwens, bij de één het mesje voor het voorgerecht schuin boven die van het hoofdgerecht, bij de ander lag dat mesje een centimeter over de tafelrand. Zo ook met de vorken.

Nou had ik er iets over kunnen zeggen maar de man was zo ontzettend druk in zijn wijk van negen (9!) tafeltjes waar er wel zeven (7!) van bezet waren. Opnieuw opdekken is trouwens veel belangrijker dan naar je gasten kijken of ze nog iets willen bestellen. Wij hebben hem maar met rust gelaten.

Even terug naar die forse collega. Inmiddels was zijn knoopje ter hoogte van de navel opengesprongen en keken wij van een afstand tegen een behaarde navel aan.  Geloof me, ik heb mooiere en vooral smakelijkere dingen gezien.

Uitgegeten hebben wij nog enkele mooie taferelen mee gekregen voordat we een dessert konden bestellen. Zo kwam er een ouder echtpaar binnen , waarschijnlijk vaste klanten die onder het opnieuw opdekken begroet werden. Eerst kreeg de man een hand en daarna de vrouw. Die laatste hand werd rugwaarts gegeven zonder de vrouw aan te kijken. Ook werd duidelijk dat de man erg moe werd want bij iedere bestelling hing hij op de tafel om te noteren.

Het bestelde dessert kwam op een gegeven moment ook nog. Weliswaar was de buitenkant van de ijsbolletjes al aan het druipen maar het smaakte wel.

Om toch nog een leuke avond te hebben werd de bon (bijna € 100) afgetekend bij een collega. Onze man was nergens te bekennen en de confrontatie aangaan was voor niemand leuk geweest…. Tegen negen uur zijn wij vertrokken na een “snelle maaltijd” van twee uur waarvan het grootste gedeelte wachten op aandacht en ergernis.

Terug naar de titel van deze blog. Mijn antwoord aan de receptioniste was: “Het restaurant was slecht…”. De lezer zal zeer benieuwd zijn naar het antwoord van de receptioniste op mijn opmerking. Ik ben nu al een aantal uren thuis maar de reactie moet nog komen. Mijn opmerking werd gehoord maar ook totaal genegeerd. Buiten hebben wij nog even van de verbazing staan bekomen.

Ik troost me maar met de gedachte dat dit het concept is van Van Der Valk….